14ο Γυμνάσιο Πειραιά - Αγ.Αναργύρων & Κω - Παλιά Κοκκινιά - e-mail: info@asmpir.gr - Τηλ.: 210 4200 917

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Όλη η Θάλασσα και η Γη μαζί !

28 Ιουνίου 2015 και το είχαμε προβλέψει .. Όλα αυτά τα απελπισμένα καραβάνια των ανθρώπων που κατακλύζουν πλέον τις ακτές μας .. Η ανθρώπινη ζωή σκοντάφτει και ξεπέφτει στα διεθνή χρηματιστήρια των αξιών και των οικονομικών συμφερόντων. Είναι ο πόλεμος .. Τι δεν καταλαβαίνεις ? Είναι τα παράνομα οικονομικά οφέλη  των εταιρειών που μας κυβερνούν .. τι δεν καταλαβαίνεις ?                                                     Είναι όλη η Θάλασσα και η Γη μαζί που τώρα φλέγονται ..



Σε αυτό τον άξονα στήθηκε και η παράσταση του Ανοιχτού μας Σχολείου για τη γιορτή λήξης της σχολικής μας χρονιάς 2014 - 2015. Στη μέση ακριβώς μιας δύσκολης χρονικής περιόδου και για τη χώρα μας όπου τα "δημοψηφίσματα" και τα capital controls είχαν ήδη ανακοινωθεί και οι ζωές μας αργά ή γρήγορα φοβόμασταν οτι θα είχαν την ίδια πορεία με τις ζωές των μαθητών μας.
Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί μετά από 300.000 έλληνες που έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν τα τελευταία χρόνια και να αναζητήσουν την τύχη τους κάπου αλλού πολύ μακρυά από εδώ.

"Στο 'πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μην κατεβείς .. " ήταν η αρχική μας προειδοποίηση ..
Οι ζωές των μαθητών μας και οι δικές μας σε μια κοινή μοίρα που την περιγράφει πιστά το ποίημα του Ματέϊ Βοσνιέκ :
"Το καράβι βούλιαζε αργά .. πολύ αργά .. και κάπως έτσι πέρασε μια ολόκληρη ζωή .. ακόμα και τώρα βγαίνουμε ένας - ένας
και μετράμε τη στάθμη του νερού .. δεν ήταν ποτέ καράβι αυτό .. ποτέ δεν ήταν .. " χαρακτηριστικά αναφέρει !
Και οι μαθητές μας το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό .. σχεδόν το έχουν πιστέψει .. αυτό που δεν ήξεραν ήταν οτι στο μοναχικό τους ταξίδι θα έβρισκαν τόσους πολλούς συνοδοιπόρους - συνταξιδιώτες μαζί τους .. όλους εμάς !
Πίσω και έξω από τα κάγκελα μιας φυλακής όπου μόνο ειρωνικά μπορεί να την προσδιορίζει ο τίτλος ενός "κέντρου φιλοξενίας" για τα σύγχρονα Ευρωπαϊκά και Ελληνικά δεδομένα ! "Ποιος τη ζωή μου κυνηγά .. σαν ψάρι με έχουν πιάσει μέσ' στα δίχτυα "
και στα βλέμματα όλων μας υψώνονται συρματοπλέγματα .. Και ο ρόλος του δάσκαλου - εμψυχωτή συνθλίβεται για άλλη μια φορά μπροστά στη "θεσμοθετημένη αρχή" και την τραυματισμένη του συνείδηση .. Ως πότε ?

"Εθνικότητά μου , το χρώμα του ανέμου" .. Πόσο πιο απλά να στο πω ? Η Πατρίδα μου δεν υπάρχει πια .. χωρίστηκε σε δύο, σε τρεις, σε τέσσερις πατρίδες που πολεμάει η μία την άλλη .. Μοναδικό μου διαβατήριο είναι ετούτο το παιδί που πεινάει και κρυώνει μέχρι να μπορέσει να περάσει νόμιμα τα σύνορα της απόλυτης ανθρώπινης αξιοπρέπειας .. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν έξι χρονών .. πρόλαβα όμως να μάθω να διαβάζω και να γράφω .. νομίζω οτι τώρα μπορώ να περάσω αυτά τα σύνορα .. γιατί όλες οι όμορφες θλιβερές ιστορίες είναι ...
είναι Παγκόσμιες !" Σε κείμενα και πάλι του Ματέϊ Βοσνιέκ.
Και η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει - όλα έχουν γίνει πλέον ένα μέτρημα - το αθώο κυνηγητό και το κρυφτό
των παιδιών που παίζουν ανέμελα μέχρι να ακουστεί το εκατό .. είναι ο χρόνος διορίας που τους αποδίδουν μέχρι να μην ξαναπαίξουν ποτέ πια παρά μόνο στα όνειρά τους , είναι τα λεπτά που τους απομένουν  .. 5, 10, 10, 15, 20 , 25 ...

"Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη στην Αριστοτέλους που γερνάς .. γέμιζε η πλατεία από παιδιά .." και οι μνήμες όλων μας επιστρέφουν ανέπαφες από έναν πόλεμο που μας αποδεκάτισε αλλά δεν μας νίκησε ποτέ ..
"Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί .. "
Και κάπου εδώ αρχίζει ένα νέο ματωμένο ταξίδι - 100 χρόνια Άρνησης - από τη γενοκτονία των Αρμενίων
μέσα από τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη :

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα `ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε

Ξενιτειά και Παράπονο , με τη σημαία της Αρμενίας να ξεδιπλώνεται μπροστά μας χορεύοντας αργά , λυρικά για τους χαμένους της ήρωες και το χώμα μιας Πατρίδας που ακόμα
την ψάχνουμε στα όνειρά μας μέσα από τους ήχους μιας οικείας παραδοσιακής μουσικής που αφυπνίζει κοινές μνήμες λαών που προδόθηκαν αλλά στην πραγματικότητα δεν ηττήθηκαν ποτέ και από κανέναν.
Παλαιστίνη και Ήπειρος .. μια νέα γη που ανατέλλει .. το μαντήλι σύμβολο και ο ήχος του κλαρίνου σε μια αέναη συνομιλία συναντιούνται ξανά μετά από χρόνια ή μήπως όχι ?
Ο Παλαιστίνιος Εραστής του Μαχμούντ Νταρουίς επιστρέφει σαν παρθένος σύντροφος και πιστό στάρι ..
"Η πόρτα μου λοιπόν και τα χειμερινά σου όρια .. σαν τη φωτιά που καίει τα τραγούδια μας ! Πως μπορείς να εξορίσεις έναν καρπό σε μια φυλακή ή σε ένα λιμάνι χωρίς επιστροφή
αφού όπου κι αν πάει θα έχει μαζί του την γεύση του χώματος και της επιθυμίας ?"

                                  " Έγραψα στο ημερολόγιό μου : Λατρεύω τα πορτοκάλια και σιχαίνομαι τα λιμάνια …”

Μαζί του όμως επιστρέφει και ο ρόλος του δάσκαλου - εμψυχωτή
που προαναφέραμε όπως και η τραυματισμένη του συνείδηση μπροστά στη θεσμοθετημένη αρχή ...  Αυτή τη φορά μέσα από τους στίχους - καταγγελία της Rafeef Ziadah : "Έκατσα και έμαθα απ' έξω όλα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών .. έκατσα κι άκουσα όλα τα "καταδικάζουμε" και τα "εκφράζουμε τη λύπη μας" όσο κι αν ξέραμε όλοι οτι οι δύο πλευρές δεν ήταν ποτέ ίσες .. εισβολείς και κατεχόμενοι .. 100 νεκροί , 200 νεκροί .. χιλιάδες νεκροί ..αλλά εμείς θα ξυπνάμε κάθε μέρα ζωντανοί , κύριε .. για να διδάσκουμε τον υπόλοιπό κόσμο ζωή , κύριε .. διδάσκουμε ζωή !!  Οι φωνές των μαθητών μας ματώνουν ξανά ... μπροστά σας !! Για να σας πουν τι ? Είναι καιρός πια να αρχίσουν να επιβιβάζονται ξανά σε αυτά τα άθλια μισθωμένα σαπιοκάραβα μέχρι να φτάσουν στην Γη της Επαγγελίας ! "Να μας πάρεις μακρυά , να μας πας στα πέρα μέρη , φύσα θάλασσα πλατιά , φύσα αγέρι .. φύσα αγέρι .."

Η αρχική μας προειδοποίηση δεν εισακούστηκε ποτέ !
Και όχι από αναίδεια ή θράσος αλλά επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή ..   Ατενίζουν πέρα από τον ορίζοντα , σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους μέχρι να μπορέσουν να δουν τη νέα γη που θα τους υποδεχθεί .. Ελπίζουν, αποτυγχάνουν, ξανασηκώνονται και συνεχίζουν ..
Αυτή τη φορά η Shirley Bassey σε μια σύνθεση των Never the Bride καταφέρνει να ενώσει τα βλέμματα, τα σώματα
και τις ψυχές των μαθητών μας μέχρι το άπειρο
σε μια προσευχή χωρίς ποτέ να γονατίζει : 

Let me dance 'till my shoes cry
Let me laugh let me be
Let me dance let me choose my life
Let me climb the living tree

Η αλήθεια είναι πως μιλάμε για μια θλιμμένη γιορτή 
σαν γνήσιο αποτύπωμα των καιρών που ζούμε. Και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κοιτάμε στα μάτια όλους αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους καθημερινά συμπορευόμαστε. 
Ήταν ένα παιχνίδι μεταξύ βροχής και ήλιου .. ήταν τα βρεγμένα καθίσματα που μία τα απλώναμε και μία τα μαζεύαμε, τα γλυκόπικρα βαλσάκια που μας χάρισαν στο βιολί η κυρία Λίλιαν , στο ακορντεόν ο κύριος Φιοντόρ και στην κιθάρα ο Ιγκόρ ( η τόσο ταλαντούχα και αγαπημένη μας οικογένεια από την Μολδαβία ) .. ήταν ο Rauf , η Αlketa , o Adil, o Ali , o Yasseen , o Aidim , o Igor , η Maria , η Σεβαστή με τη μαγική φωνή της , ο Μάνος , η Έλενα Νικόλ Τούσα και φυσικά ο Νίκος που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό επάνω στη σκηνή . Οι εμπνευσμένες χορογραφίες του Ιgor που έδεναν με απόλυτη συνέπεια την κίνηση με τους στίχους των τραγουδιών που επιλέχθηκαν ..




Ήταν η ομάδα Φωτογραφίας του Ανοιχτού μας Σχολείου που διαμόρφωσε υπέροχα έναν υπαίθριο χώρο στην αυλή του σχολείου και τον μετέτρεψε σε ένα ονειρικό περιβάλλον προκειμένου να φιλοξενηθούν και να εκτεθούν τα έργα των μαθητών μας.
Ηταν για άλλη μια φορά όσοι δούλεψαν για να στηθεί ένας πολυγευστικός χώρος επίσης υπαίθριος με κάθε λογής φαγητά από διάφορες χώρες που μας περίμενε μετά από το τέλος της παράστασης ..








Ήσασταν και όλοι εσείς που όλα αυτά τα χρόνια μας τιμάτε με την παρουσία σας
σε κάθε μας εκδήλωση πιστοί συμπαραστάτες στο έργο μας !






"Μου ζητάτε να σας πω άλλη μια ανθρώπινη ιστορία 
ικανή να συγκινήσει τους θεατές σας και μου λέτε 
οτι το θέμα δεν είναι πολιτικό ... 
Και εσείς τι πιστεύετε τελικά ?
Έχετε αρκετά σπασμένα κόκκαλα για να μπορέσετε 
να καλύψετε τον ήλιο ? " 

Rafeef Ziadah  





Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Ένας μικρός απολογισμός για τη χρονιά που πέρασε ..

Κάθε φορά όταν φτάνουμε στο τέλος της σχολικής μας χρονιάς και μαζευόμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τη συγκεκριμένη μέρα, αναρωτιέμαι πως πέρασε τόσο γρήγορα όλο αυτό το διάστημα από την πρώτη κιόλας μέρα των εγγραφών μας ως σήμερα. Οι εγγραφές μας ξεκίνησαν αρχές Σεπτεμβρίου όπως πάντα και η προσέλευση του κόσμου ήταν ανέλπιστα μεγάλη.
Αν μιλήσουμε με αριθμούς είχαμε συνολικά 420 νέες εγγραφές εκ των οποίων οι 130 αφορούσαν τα ξενόγλωσσα τμήματα μας και οι 290, τα τμήματα των ελληνικών του σχολείου μας.
Το Ανοιχτό μας Σχολείο έφτασε να απαριθμεί 37 τμήματα συνολικά, αν συμπεριλάβουμε μέσα σε αυτά, τμήματα όπως της Πληροφορικής και χρήσης Ηλεκτρονικών Υπολογιστών,
τα καλλιτεχνικά μας τμήματα που αφορούν σύγχρονους
και παραδοσιακούς χορούς, θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς και έκφρασης ή ακόμα και σεμινάρια σύγχρονης φωτογραφίας
όσο και τα ταχύρυθμα τμήματα που αφορούν μαθήματα Ιστορίας και Πολιτισμού, Ανάγνωσης και Γραφής όπως και προετοιμασία για τις εξετάσεις Γλωσσομάθειας επιπέδου Α2 και B2. Αγγλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Σουηδικά, Γερμανικά, Ουρντού, Κινέζικα
και Αραβικά. Θέλουμε να πιστεύουμε πια οτι σε όποια γλώσσα και να μας ρωτήσετε θα είμαστε και σε θέση να σας απαντήσουμε !!

Οι μαθητές μας , Μετανάστες όσο και Έλληνες συνεργάζονται μεταξύ τους, κάθονται στα ίδια θρανία, βοηθάει ο ένας τον άλλο
στις δυσκολίες του μαθήματος, πάνε μαζί εκδρομές, συμμετέχουν σε πορείες για τα Δικαιώματά τους που ταυτίζονται πλήρως
με τους δικούς μας αγώνες και στέκονται αλληλέγγυοι με όποιο τρόπο μπορούν και όπου παραστεί ανάγκη.
Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε για τη θέση μας στην κοινωνία και πάντα μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες χαρές και τις ίδιες λύπες στην καθημερινότητά μας. Για αυτό το λόγο είναι σημαντική η παρουσία μας, η συμμετοχή μας, η κοινή μας συνεργασία και συνύπαρξη προκειμένου να σταθούμε δυνατοί και ενωμένοι στις αντιξοότητες που επιβαρύνουν την καθημερινότητα μας.
Δεν μας επιτρέπεται να ξεχνάμε, να αδιαφορούμε, να δημιουργούμε συνθήκες που αφορούν αποκλειστικά και μόνο την προσωπική μας "ευτυχία και επίπλαστη ευμάρεια" χωρίς να παίρνουμε σοβαρά υπόψιν μας πως ό,τι αποτελεί ίσως δική μας "καθημερινότητα" για κάποιους άλλους αποτελεί ακόμα ένα άπιαστο όνειρο και μια επιτακτική ανάγκη διεκδίκησης και αγώνα
ή αγωνίας αν θέλετε, για τα αυτονόητα .. 
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ακόμα και εμείς που προσπαθούμε για όλα αυτά, έχουμε καταφέρει να λύσουμε βασικά προβλήματα της επιβίωσης μας και έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με τα προβλήματα κάποιων άλλων. Απλώς έχουμε έγκαιρα συνειδητοποιήσει πως αυτός ο αγώνας και η αναγκαιότητα διεκδίκησης είναι κάτι που μας αφορά όλους ανεξαιρέτως !
Αφορά εμάς , τους γονείς μας , τα παιδιά μας και εδώ που έχουμε φτάσει ίσως να αφορά ακόμα και τα εγγόνια μας ..
Τα ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα, τα δικαιώματα στην Υγεία και την Παιδεία σε όλες τις γωνιές του πλανήτη είναι κοινά
για όλους αν θέλουμε να μιλάμε για μια ζωή με αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση και ελπίδα για το μέλλον.
Αυτό το σχολείο και φέτος μας χάρισε πολλές όμορφες στιγμές ..
Ανοίξαμε την αίθουσα εκδηλώσεων για ένα κοινό μάθημα όλων των τμημάτων μας τη μέρα της γιορτής του Πολυτεχνείου
στις 17 Νοέμβρη. Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα ακόμα και για μας που διδάσκουμε σε αυτό το σχολείο δέκα χρόνια τώρα
όταν πρέπει να βρεις τρόπο να διδάξεις τι εστί Ηθικό Δίκαιο και τι Προσωπικό Συμφέρον σε ένα τόσο ετερόκλητο κοινό.
Συνεχίσαμε με μία επιστημονική εκδήλωση σε κοινή συνεργασία με το 14 Γυμνάσιο Πειραιά και το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου με θέμα "Η μετανάστευση και η Παλαιά Κοκκινιά" και βασικούς ομιλητές
τον Νικήτα Μαριάκη - Διευθυντή του 14ου Γυμνάσιου Πειραιά, τον Νίκο Μπελαβίλα - Διευθυντή Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος στο Μετσόβιο όσο και η Πωλίνα Πρέντου - Ερευνήτρια Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος.
Βρεθήκαμε αλληλέγγυοι στις οικογένειες των Ανέργων Ελλήνων και Μεταναστών , δώσαμε σχολικά είδη κατά την έναρξη
της Σχολικής χρονιάς σε έξι Δημοτικά και Γυμνάσια της περιοχής του Πειραιά , συλλέξαμε τρόφιμα , ρούχα, φάρμακα για όλους ανεξαιρέτως τους συνανθρώπους μας, στείλαμε τρόφιμα στο ηρωϊκό Κομπάνι της Συρίας, μπήκαμε σε φυλακές και κρατητήρια,
σε στρατόπεδα και Κέντρα Φιλοξενίας (όπως τα αποκαλούν ) και σταθήκαμε στο πλευρό των ανθρώπων αυτών προκειμένου
να βελτιωθούν οι συνθήκες κράτησής τους και με βασική διεκδίκηση την άμεση απελευθέρωσή τους αφού δεν τους βαραίνει κανένα ποινικό αδίκημα παρά μόνο το γεγονός οτι οι χώρες τους βρεθήκανε στο μάτι του Κυκλώνα, πολιτικών, οικονομικών και άλλων συμφερόντων. Ακριβώς ο,τι συμβαίνει και με τη δική μας χώρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε !

Δεν αφήσαμε όμως και τίποτα να μας καταβάλλει !
Πραγματοποιήσαμε φέτος την Ανοιξιάτικη εκδρομή μας στο Μυστρά με τη μαζικότερη
συμμετοχή που είχαμε ποτέ σε μονοήμερη εκδρομή, πήγαμε σε θεατρικές σκηνές,
ανεβήκαμε σε Θεατρικές σκηνές και δεχθήκαμε πρόσκληση από τον Νίκο Διαμαντή,
Διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου της πόλης μας. Τον ευχαριστούμε ιδιαιτέρως για αυτό.
Δώσαμε επίσης μια Παράσταση στον παλιό Ηλεκτρικό Σταθμό του Πειραιά καταφέρνοντας
να ξυπνήσουμε κοινές ιστορικές μνήμες από το παρελθόν της Πατρίδας μας και τις σύγχρονες ιστορίες προσφυγιάς και μετανάστευσης των μαθητών μας.
Κάναμε το πρώτο μας πάρτι στην Αίθουσα Μάνος Λοϊζος στη Μηχανική Καλλιέργεια,
έχουμε πλέον κάθε δεύτερη Τετάρτη την δική μας εκπομπή στον Αυτοδιαχειριζόμενο Σταθμό “Μεταδεύτερο” και στη Ζώνη του Κοινωνικού Ραδιοφώνου με προσκεκλημένους τους ίδιους τους μαθητές μας , τους εθελοντές δασκάλους μας και δίνοντας το μικρόφωνο επίσης σε άλλες αλληλέγγυες δομές. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τον Νίκο Μαρκόπουλο και τον Παναγιώτη Δρίβα
για την συμπαράστασή τους σε αυτό το νέο μας εγχείρημα. Συνδιοργανώσαμε το πρώτο συντονιστικό όλων των Αλληλέγγυων Σχολείων Μεταναστών στο χώρο της ‘Μεσοποταμίας” της Κίνησης Πολιτών Μοσχάτου με βασική ομιλήτρια την Ιωάννα Κούρτοβικ και εκπροσώπους από όλα τα σχολεία όπως τα Πίσω θρανία, το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και το Μεταναστών και Προσφύγων της Αθήνας. Βρεθήκαμε προσκεκλημένοι δηλώνοντας συμμετοχή στην Παγκόσμα Μέρα κατά των Ναρκωτικών από το ΚΕΘΕΑ - ΝΟΣΤΟΣ με την παρουσία της ομάδας καλλιτεχνικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος του Σχολείου μας , παίξαμε σε ένα φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου μαζί τους και πήραμε και το Κύπελο !!! Είμαστε περήφανοι και θα συνεχίσουμε να είμαστε, για όλους τους ανθρώπους που έχουν κάτσει στα θρανία μας όλα αυτά τα χρόνια και αυτό επειδή στην παράσταση που θα ακολουθήσει με κάποιο μαγικό τρόπο το ομολογούν και οι ίδιοι πάνω στη σκηνή ενσαρκώνοντας το λόγο των ποιητών μας, και τις μουσικές των συνθετών μας. 
Ξέρουν να τα υποστηρίζουν όλα αυτά με τον πιο πειστικό τρόπο ίσως επειδή εν αγνοία τους :
Μας διδάσκουν ακόμα ζωή , κυρίες και κύριοι ..
Αυτοί οι άνθρωποι, μας διδάσκουν ζωή !!

υ.γ : Ευχαριστούμε την Πρόεδρο του Ανοιχτού μας Σχολείου για την παρουσία της και την συμμετοχή της στη γιορτή λήξης της Σχολικής μας χρονιάς 2014 - 2015. Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την συγκεκριμένη μέρα και πραγματικά εκφράζει όλες και όλους εμάς που συμμετέχουμε στην ίδια προσπάθεια εδώ και τόσα χρόνια. Σύντομα θα σας παρουσιάσουμε αποσπάσματα όσο και στιγμιότυπα από τη Γιορτή Λήξης του Σχολείου μας στις 28 Ιουνίου με τίτλο :
Όλη η Θάλασσα και η Γη μαζί !




Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Στην Αλληλεγγύη δεν υπάρχουν ηττημένοι !

Το Σάββατο 27/06/15 στα πλαίσια του δεκαήμερου προγράμματος δράσεων με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών πραγματοποιήθηκε από το ΚΕΘΕΑ-ΝΟΣΤΟΣ ΕΞΑΝΤΑΣ στο Δημοτικό Στάδιο «Σιταποθήκες»
και σε συνεργασία με το Δήμο Κερατσινίου - Δραπετσώνας, τουρνουά ποδοσφαίρου με τη συμμετοχή ομάδων όπως : Θεραπευτική Κοινότητα ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ, Σύλλογος Οικογένειας ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ, Εθνική Αστέγων, Ένωση Παλαιμάχων Πειραιά, Απόφοιτοι ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ, Αλληλεγγύη Πειραιά και Ενεργοί πολίτες Μοσχάτου. Ένα φιλικό τουρνουά ποδοσφαίρου στο οποίο φυσικά πήρε μέρος και το Ανοιχτό μας Σχολείο όπου για άλλη μια φορά οι μαθητές μας, μας έκαναν περήφανους αφού έφεραν το κύπελλο στην έδρα μας !





Από ΄δω και πέρα πάντα νίκες στις ζωές σας, παιδιά !
Επειδή το αξίζετε !!